Bullwhip

De bullwhip vindt zijn oorsprong in het wilde westen van Amerika. Ooit geïntroduceerd door de vaqueros en later overgedragen aan de cowboys. Van oorsprong werd de bull voornamelijk gemaakt van rawhide (een ongelooide runderhuid waar het haar en vlees en dergelijke van afgeschraapt is).
Pas met de opkomst van de Australische zwepenmakers werden kangoeroelederen bullwhips populair. Veel Amerikaanse zwepenmakers gebruiken nu ook bij voorkeur kangoeroeleer omdat kangoeroeleer een grote sterkte combineert met een laag gewicht.
In het verleden hadden bullwhips vaak een houten handvat waar de rest van de zweep aan vast gemaakt werd. Tegenwoordig bestaat de kern van het handvat vaak uit een metalen pen, waar het leer omheen gevlochten wordt.

Van origine hadden de bullwhips geen polslus. Het schijnt dat de cowboys het niet echt fijn vonden om van hun paard gesleurd te worden als de zweep per ongeluk in een boom of iets dergelijks verstrengeld raakte. Aangezien ik er niet van uit ga dat mijn zwepen vanaf een dravend paard gebruikt worden, maak ik de mijne wel met een polslus. Dan zijn ze ook wat mooier aan het rek te hangen als ze niet in gebruik zijn.

Een bullwhip is een zweep met een onbuigbaar handvat. Het uiteinde van de bull kan zeer hoge snelheden bereiken. Zodra je het karakteristieke knallen van de zweep hoort, zoals bv. in de Indiana Jones films, dan breekt het einde van de zweep zelfs door de geluidsbarrière (zo'n 1200 km/u).
Het lijkt me overbodig om te zeggen dat dit behoorlijk hard aan kan komen en zelfs vrij gemakkelijk door de huid heen kan gaan.

Aangezien bullwhips vaak vrij lang zijn, ze zijn er tot zo'n 12 voet, is het wel van belang goed te oefenen voor je hem op iemand gebruikt. Zelf zou ik voor starters een 4 tot 6 voets zweep aanraden, zeker omdat langere ook niet echt geschikt zijn voor binnengebruik.
Bij het aangeven van de lengte van een bullwhip wordt enkel uit gegaan van het gevlochten gedeelte. Voor de totale lengte kan je nog zo'n 50-60 cm er bij optellen.

Als je in een goede bui bent, laat dan ook de sub eens toekijken als je oefent. Hij/zij zal het vast op prijs stellen om te zien dat je jezelf eens goed raakt. En geloof me, dat gaat gebeuren...

De componenten van een bullwhip vanaf het handvat bekeken:
1.) Wrist loop (polslus)
2.) Butt knot (eindknoop)
3.) Handle (handvat)
4.) Transition knot
5.) Thong
6.) Fall
7.) Popper or cracker

Snakewhip (pocketsnake)

De lichtere en dunnere variant van de snakewhip is de pocketsnake.  Het doel van deze variant is vooral extra portabiliteit. Vandaar ook de naam. Door de geringere lengte zijn ze beter geschikt voor gebruik binnenshuis.

Hiernaast zie je een 4 voets (1.20m) nylon pocketwhip met 2 gevlochten mantels om een kern die bestaat uit balletjes ketting. Uiteraard is ook deze uitvoering met een shotloaded kern te krijgen.
Totale lengte inclusief popper is zo'n 1.70m.

Stockwhip

De stockwhip is de vierde "klassieke" zweep. De origine van dit type zweep ligt in Australië.
Deze zweep bestaat uit een vrij lang, vaak houten (soms nog omvlochten), handvat waaraan de rest van de zweep op een soort van schanier, de keeper genaamd, bevestigd wordt. Het uiteinde van een stockwhip bestaat weer uit een thong, fall en popper.
Ook dit type heb ik nog niet in het assortiment. Zodra ik daar eens aan toe kom, zal ik dit plaatje van google image search vervangen door eentje van mezelf.

Flogger

Floggers bestaan uit een stel stroken die aan een handvat bevestigd zijn. Dit kan binnenwerks of buitenwerks gebeuren. Buitenwerks houdt in dat de stroken aan de buitenzijde van een handvat zijn bevestigd zoals bijvoorbeeld een bezemsteel. Bij de binnenwerkse methode worden de stroken binnenin het handvat verwerkt. Dit kan onder andere door de stroken in een buis vast te zetten. Zjuuleke en ik gaan nog een stapje verder en zorgen dat de stroken onderdeel worden van het handvat en ook echt tot het einde van het handvat doorlopen waar, we dan weer een mantel omheen vlechten.

Het nadeel van een buitenwerks gemonteerde zweep is dat je in het midden van de stroken een "leegte" open laat. Hierdoor is de zweep minder soepel te sturen en waaiert de zweep verder uit. Onze binnenwerks gemonteerde floggers hebben als voordeel dat de zweep relatief makkelijk te sturen is en dat de stroken dicht bij elkaar blijven bij het slaan.

De zachtere uitvoeringen (bijvoorbeeld hert of rund) geven vooral het gevoel van een doffe dreun. Dit effect kan versterkt of verzwakt worden door het aantal stroken in de zweep en de breedte van de stroken: veel en brede stroken geven een doffere impact dan weinig en smalle stroken.

De hardere uitvoeringen (bijvoorbeeld tuigleer of kangoeroe) geven behalve het doffe dreun effect ook vaak nog een striemende of snijdende ervaring. Zeker als bv bij een tuigleren flogger de randen scherp gehouden worden kan dit erg intens worden.

Hiernaast zie je een paar hele lieve herteleren floggers gemaakt door zjuuleke.

Cat o' nine

De beroemde kat met de negen staarten. De oorsprong van deze zweep ligt in de zeevaart, al werden ze toen van katoenen touw gemaakt. In het Engels worden ze ook wel "the captains daughter" genoemd.
Een variant hierop is de zevenstaart. Zoals de naam al zegt heeft deze versie maar 7 staarten.

Hiernaast zie je een kangoeroelederen cat gemaakt door zjuuleke. Een kangoeroelederen versie zal een snijdender gevoel geven dan bv een rundlederen versie. De tails van deze lopen weer uit in losse stroken, wat 'm een stuk minder gemeen maakt dan een versie waarbij de tail tot het eind doorgevlochten is (zie het plaatje eronder).